Για
την 28η Οκτωβρίου 1920
(ανάρτηση στο FB, 27 Οκτωβρίου 2018)
Γράφει ο Γιώργος Θεοτοκάς για το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940: «Οι στρατιώτες γελούν, τραγουδούν, κάνουν σαν παιδιά, που ξεκινούν και πορεύονται σε μια ευχάριστη εκδρομή. […] Σιγά-σιγά η Αθήνα παίρνει το ύφος των μεγάλων εθνικών εορτών, κάτι που θυμίζει λ.χ. τα Εκατόχρονα της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά πιο αυθόρμητα, πιο νεανικά. Καιρός θαυμάσιος, καταγάλανος ουρανός. Πλήθη νέων έχουν χυθεί στους κεντρικούς δρόμους με λάβαρα, σημαίες, δάφνες, μουσικές. Ο κόσμος συμμετέχει σ’ αυτές τις εκδηλώσεις, χειροκροτεί, ζητωκραυγάζει. Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια, να δω τέτοιον ενθουσιασμό στην Αθήνα» (από τα "Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953").
Απροσδόκητος στ' αλήθεια ο ενθουσιασμός για την κήρυξη
του πολέμου, ευδιάκριτα όμως τα στοιχεία που συνθέτουν αυτή την αντίδραση:
Είναι η εθνική αξιοπρέπεια, το αίσθημα της δικαιοσύνης και η βαθιά ιστορική
συνείδηση που ξυπνάει. Είναι η περηφάνια ενός ολιγάριθμου λαού που βλέπει το
αγνό του ήθος να αντιπαραβάλλεται με τη βουλιμία ενός τυπικά μεγάλου. Είναι
ακόμη τα δύσκολα σε ανάλυση λαϊκά γνωρίσματα της λεβεντιάς και του φιλότιμου.
Είναι τέλος η ψυχική ενότητα του έθνους και η φιλοπατρία στην καθαρότερη μορφή
της.
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου έχει αξία παρηγορητική.
Δηλώνει ότι οι απλοί άνθρωποι αυτού του ιστορικού τόπου ξεπερνούν κάποτε τον
καθημερινό τους εαυτό και τους ολέθριους διχασμούς τους, ομολογούν πίστη σε
υψηλές αξίες και συχνά γονατίζουν στο βωμό της θυσίας.
Αυτοί μπορούν να εξηγήσουν γιατί πριν από 25 αιώνες ο
Αισχύλος θέλησε να του γράψουν στην επιτύμβια πλάκα του όχι ότι υπήρξε ο
δημιουργός της “Ορέστειας”, αλλά ότι πολέμησε ως απλός στρατιώτης στο Μαραθώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου