Από τα χωριά του Σεμπίν Καραχισάρ στην Καβάλα και στον Αμυγδαλεώνα

 

Από τα χωριά του Σεμπίν Καραχισάρ στην Καβάλα και στον Αμυγδαλεώνα*

Φθάσαντες εις Κωνσταντινούπολιν επίστευαν ότι ετελείωσαν τα βάσανα και οι περιπέτειαί των και εδόξαζον τον Θεόν. Όμως άμα τη αφίξει των ενεκλείσθησαν εις τα στρατόπεδα του Σελιμιέ (την οποίαν δικαίως επωνόμασαν ελιουμιγιέ κισλασί, δηλ. τόπον θανάτου) λόγω του ότι καθ’ εκάστην εκ των εις αυτό συγκεντρωθέντων 13.500 προσφύγων εύρισκον τον θάνατον 70-80 άτομα ημερησίως.

 […] Οι υπόλοιποι πρόσφυγες του χωρίου Καταχώρ, οι μετεφερθέντες [από το λιμάνι της Κερασούντας] διά του τουρκικού ατμοπλοίου, οδηγήθησαν εις τους σταύλους των στρατώνων, οι οποίοι ήσαν ασφυκτικώς γεμάτοι από άλλους πρόσφυγας. Παρέμειναν στιβαγμένοι εις αυτούς δίκην σαρδελών επί πολλάς ημέρας, διότι και οι τρεις όροφοι των πελωρίων διαστάσεων στρατώνων και μία αυλή 5 στρεμμάτων ήσαν υπερπλήρεις από 13.500 πρόσφυγας, που μετεφέρθησαν εκεί από διάφορα μέρη του Πόντου και της Μικράς Ασίας.[…]

Η πρώτη φροντίς του Θεοδώρου Ιωσηφίδου μετά την ανάρρωσίν του ήτο πώς να κατορθώση να σώση τας οικογενείας του χωριού του [Καταχώρ] από την κόλασιν αυτήν του Σελιμιέ.

Την 29ην Απριλίου, ημέραν του Πάσχα, μεταχειρισθείς την συνήθη εν Τουρκία δωροδοκίαν του φύλακος, κατώρθωσε να διαφύγη και να διασωθή εις Γαλατάν, όπου συνήντησε πολλούς πατριώτας, τους οποίους παρεκάλεσε να εύρουν ένα μέσον διά να σώσουν τους εν Σελιμιέ εγκλεισμένους πατριώτας των. Πράγματι οι καλοί αυτοί πατριώται εύρον τον τρόπον να επικοινωνήσουν με τους εν Καβάλα συγχωριανούς των, αυτοί δε ενήργησαν παρά τω Πατριαρχείω και παρεκάλεσαν την Πατριαρχικήν Επιτροπήν να φροντίση διά την εις Ελλάδα αναχώρησίν των.

Την 15ην Ιουνίου έφθασεν αντιπροσωπεία από το Πατριαρχείον, ήτις παρέλαβε αυτούς και διά δύο ατμακάτων τους μετέφερε εις Γαλατάν, όπου μετά την επιθεώρησιν των διαβατηρίων επεβιβάστησαν εις φορτηγόν ατμόπλοιον και εντός 48 ωρών έφθασαν εις Καβάλαν την 18-6-1923.

Μόλις επεβιβάσθησαν και επάτησαν εις το ελεύθερον έδαφος της νέας πατρίδος, υπεδέχθησαν αυτούς με χαράν και αγαλλίασιν οι εν τη προκυμαία αναμένοντες συμπατριώται των εξ Αμυγδαλεώνος. […] Κατόπιν αι υπόλοιπαι 50 οικογένειαι του χωρίου κατέφυγον εις Ελλάδα τον Αύγουστον του 1924 εκ των οποίων οι πλείστοι εγκατεστάθησαν μαζί με τους άνω εις Αμυγδαλεώνα, άλλοι δε εις διάφορα μέρη της Ελλάδος… 

[Παντελής Φουρνιάδης (Λαογραφική και Συντακτική Επιτροπή), Ιστορία και Λαογραφία Εκκλησιαστικής επαρχίας Κολωνίας και Νικοπόλεως (Σεμπίν Καραχισάρ), Καβάλα 1964, σελ. 168-170]

* 1922-2022. Εκατό χρόνια Εθνικής Μνήμης [τεκμ. 2/100] - ανάρτηση στο FB, 11 Απριλίου 2022.